Her şey

Bir sürü zaman geçmiş, büyümemişte yaşlanmışım gibi. Gelişmememişim de cahilliğimle yüzleşmişim gibi. Öğrenmemeşim de bütün duyularımı kapatmışım gibi. Biliyorum saf mutlulukta yok. İyilik güzellik de. Nasılsın diye sorulan bir soruya iyi ya demişim de asla iyi olmamış gibi. En sevdiğim şeyler ucuz basit kalmış. Okuduğum kitapları unutmuşum. İzlediğim dizileri unutmuşum. Yıllar önce izleyip yorum yaptığım filmleri bile unutmuşum. Sevdiğim insanlar ölmüş ve yıllardır görmemişim. Korkularım bile aynı kalmamış. Umuttan nasıl bahsedeyim? Sevdiğim insanlar büyümüş ve ben onları hiç sevmemiş gibi hissediyorum. Uğruna canımı veririm diye yazdığım insanı görünce görmezden gelmeyi öğrenmişim. Ne büyük hayallerle büyütecektim kızlarımı. Hepsi kendimi kandırmacaymış. Yeniden başlamak buraya yazmak mı? Neden kendimi her kaybettiğim de burada buluyorum kendimi?